czarna wdowa

czarna wdowa uprawia sex
Wygląd: 
Samice do 10mm, samce do 5mm. Sylwetka klasycznej czarnej wdowy. Kolorystyka inna, charakterystyczna dla gatunku, mała ilość wariacji, w zasadzie wszystkie osobniki danej płci jednakowe. Mały, ciemnobrązowy, przeświecający głowotułów z błyszczącymi oczami. Czarnobrązowe, delikatnie przeświecające, obficie pokryte krótkimi szczecinkami nogi. Tylne kończyny zaopatrzone w specjalne grzebienie służące do nakładania nici. Odwłok skórzasty, błyszczący, występują wgłębienia. Ma kolor ciemnoczerwono-brązowy. Im pająk bardziej najedzony, tym odwłok wydaje się jaśniejszy. Występują białe wzorki różnego rodzaju: na części czołowej odwłoku widnieje biały diadem/półksiężyc, przez środek w kierunku kądziołków biegną trójkątne przypominające groty strzał plamki. Dorosłe samce mają dłuższe, cienkie i jaśniejsze, bursztynowe nogi oraz stosunkowo większe i bielsze plamy na odwłoku. U samców występują oczywiściebulbi, także u niedorosłych osobników, jednak u tych słabo widoczne.


Występowanie: gatunek kosmopolityczny – występuje na całym świecie. Synantropijny – występuje w pobliżu człowieka, przeważnie w pomieszczeniach takich jak garaże, szopy, piwnice. Szczególnie chętnie w mieszkaniach w ciemnych zakamarkach, np. za szafami, pod łóżkami, w pobliżu rur, także we wnękach okiennych.

Biologia:
Pająki te tworzą nieregularną sieć łowną, zwykle niewielką, ale zdarzają się także rozległe, zależnie od konkretnego stanowiska. Nici charakteryzują się dużą wytrzymałością, substancji klejącej nie ma jednak zbyt wiele ale jest dość mocna. Pająk kryje się w kryjówce lub jakimś punkcie w pobliżu sieci zawsze „do góry nogami”, wysuwając przednie kończyny, którymi dotyka sieć, wyczuwając drgania. Technika polowania jest bardzo ciekawa. Zasygnalizowanie polega na potrącaniu kolejnych nici w plątaninie, jaką pająk wytwarza w danej przestrzeni. Potrafi dość precyzyjnie zlokalizować dzięki temu ofiarę (najczęściej owada, ale także małe stonogi i inne pająki) i bardzo szybko zsunąć się w jej kierunku z góry. Gdy zbliży się odpowiednio, odwraca się i zaczyna bardzo prędko „obrzucać” zdobycz pasmami mocnej pajęczyny, którą rozplata dzięki grzebieniom na tylnych kończynach. Jest to dosłownie pętanie ofiary, ponieważ najczęściej w ten sposób unieruchamiane są tylne kończyny tejże. Ofiara nierzadko stara się uwolnić, szczególnie większe lub silne owady stwarzają sporo pozornych problemów z ich unieruchomieniem. Pająk radzi sobie jednak doskonale, ponieważ po obrzuceniu porcją sieci wspina się o parę poprzeczek wyżej aby zamocować tam nić. Powtarza tę czynność do skutku, jakim jest zawiśnięcie ofiary na sieci! Nie mając oparcia w podłożu, nie może ona wtedy uwolnić się z więzów! Dodatkowo, pająk przy każdej niemal nadarzającej się okazji próbuje kąsać zdobycz w nogę (ponieważ rozstaw jego szczękoczułków jest nieduży). Silny jad skutecznie obezwładnia w ciągu kilku minut (lub mniej) nawet najwytrzymalsze z ofiar. Kiedy owad już wisi, zostaje całkiem omotany i dosłownie unieruchomiony. Zależnie od kaprysu drapieżnika, konsumpcję zaczyna na miejscu albo podciąga posiłek do swojej kryjówki.
Jest to gatunek bardzo żarłoczny, nie pogardzi niczym co się rusza, co utrzyma się na jego sieci. Czasem są to naprawdę imponujących rozmiarów owady.